Vital Signs: tragere Chinese financiële stijging onvermijdelijk zonder innerlijke hervorming

Vital Signs: tragere Chinese financiële stijging onvermijdelijk zonder innerlijke hervorming

Het economische momentum van China vertraagt. Officiële cijfers die deze week zijn gepubliceerd, tonen aan dat de BBP-groei in het laatste kwartaal een jaarlijkse vergoeding van “gewoon” 4,9% bedroeg. Dit in vergelijking met 7,9% bbp-groei op jaarbasis voor de vorige regio.

Ik zeg “gewoon” vanwege het feit dat de laatste keer dat het Australische economische systeem zo snel groeide – cheques – ongeveer 80 jaar geleden werd. Dus de economische boom in China is misschien ook vertraagd, maar het is niet langer traag.

Een reeks leveringsonderbrekingen hebben geleid tot de daling. Industriële productie inclusief metaalproductie is getroffen door stroomuitval. Andere elementen van het Chinese bedrijfsleven, zoals de automobielzone, werden getroffen door het wereldwijde tekort aan siliciumchips. En er is het debacle van Evergrande, de op één na grootste activaontwikkelaar van China, die bovendien kan afbrokkelen zonder een reddingsoperatie van de overheid en het hele bouwgebied heeft beschadigd. Het is een bijna bijbelse samenvloeiing geweest.

Maar zelfs zonder dergelijke elementen zegt de economie dat de groeivergoeding van China onvermijdelijk traag zou moeten zijn.

Voorwaardelijke convergentie

In de afgelopen 30 jaar is het jaarlijkse BBP van China gegroeid van 361 miljard dollar tot 14,720 miljard dollar. Dat is een bijna 41-voudige hausse of een tarief van dertien,2% per jaar. Over dezelfde periode groeide de Amerikaanse economie van $ 5,96 biljoen naar $ 20,94 biljoen, een stijging van de kosten van 4,3%.

Hoewel Amerika op basis van die cijfers niettemin kan beweren de grootste economie van de sector te zijn, blijkt uit een meer genuanceerde graad, zoals ‘shopping strength parity’ – waarbij wordt gekeken naar wat elke forex zou moeten kopen in plaats van legitieme handelstarieven – dat China de VS al heeft ingehaald vanwege deze exclusief kosten van de giek.

Het verschil weerspiegelt een van de meest belangrijke records in het idee van een economische boom – bekend als “voorwaardelijke convergentie”.

Met andere woorden, de theorie veranderde in dat landen in overeenstemming met de bevolking het BBP zou moeten convergeren, omdat in armere landen het ‘marginale product’ van kapitaal – de terugkeer van het opnemen van een extra dollar aan kapitaal – zeer buitensporig kan zijn, wat leidt tot buitensporige groei . Naarmate ze rijker worden, neemt het marginale rendement van kapitaal af, wat betekent dat de hogere kosten langzamer gaan.

Het is een geweldig concept met één probleem: feiten uit de echte wereld zeggen iets unieks.

Toen Barro (en anderen) het empirische bewijsmateriaal testten – het analyseren van de BBP-quotes van 98 landen van 1960 tot 1985 – ontdekten ze dat er convergentie was, maar het veranderde in “voorwaardelijk”.

Vanaf een bepaald “begin”-niveau van het BBP dat overeenkomt met het hoofd van de bevolking, neigden landen met meer opleiding, meer levensverwachting, verminderde vruchtbaarheid, lagere overheidsconsumptie, betere regelgeving en lagere inflatie sneller te groeien dan mensen met veel minder van deze kenmerken. Vanaf een bepaald beginniveau van structurele kenmerken, inclusief deze, neigden landen met een lager BBP in overeenstemming met het hoofd van de bevolking sneller te groeien dan rijkere.

Maar internationale locaties met unieke BBP-niveaus en onderscheidende structurele kenmerken convergeerden niet langer noodzakelijkerwijs.

Onderwijs en rechtsstaat

Dit biedt een nuttige lens om de toekomst van het Chinese economische systeem te overwegen.

Afgezien van de symbolische vraag of de Chinese economie hoe dan ook de grootste van de sector zal zijn, is de belangrijke vraag hoe veel sneller het BBP van China volgens hoofd van de bevolking zal blijven groeien.

Dit is relevant voor landen, waaronder Australië, die voordeel halen uit de Chinese vraag naar goederen en aanbiedingen. Hoe groter het BBP van de bevolking in lijn met het BBP van de bevolking groeit, des te meer vraagt ​​het niet alleen om ijzererts en kolen, maar ook om wijn, kreeften, rundvlees, scholing en vakanties in het buitenland.

De klassen van economische groei laten ons weten dat China, om onverwachts te blijven groeien, naast investeringen in zijn menselijk kapitaal zal moeten investeren en moet zorgen voor een stabiel en voorspelbaar gevangenisregime.

Dit lijken veeleisende situaties. China’s onderwijsmachine is lang niet zo geavanceerd als de excellenten in de wereld (zoals de VS of Frankrijk). Dat is de reden waarom zoveel vaders en moeders hun kinderen naar universiteiten in het buitenland sturen.

Kan het een zeker internationaal-elegante universiteitssector verbreden? Grote academische instellingen vereisen dat uitmuntende geesten in staat worden gesteld deel te nemen aan los onderzoek. Zal de Chinese Communistische Partij ooit te maken krijgen met de vrijheid van meningsuiting? Op dit moment, onder Xi Jinping, gaat het een heel andere richting uit.

Dan is er het gebrek aan een regel van regelgeving. Een voorspelbare misdaadregime-methode kritische corruptie kan niet worden getolereerd, en overzees kapitaal moet ermee instemmen dat het niet zal worden onteigend. Hoe China de Evergrande-ramp navigeert, kan op elk punt informatief zijn.

Elke taak is een kans omdat het uitspreken gaat. Maar de zorg is dat deze kwesties – scholing en rechtsstaat –, in de woorden van Sir Humphrey Appleby, “onoplosbare kansen” kunnen zijn.