Elf Romeinse keizers die hebben geholpen de antieke wereld te vormen

Deze heersers waren regelmatig even revolutionair en inventief als brutaal en corrupt.

Er zijn maar weinig intervallen in records die een grotere impact hebben gehad op de mensheid dan die van het historische Rome. Hoewel het vooral een impact heeft op de westerse beschaving, is het alomtegenwoordig, maar de overblijfselen ervan kunnen vrijwel overal worden waargenomen, van onze kalender en politieke systemen tot ons alfabet. De periode van meer dan 1000 jaar die daarop van invloed was, begon met de stichting van Rome in 753 v. Chr. Heeft een onuitwisbaar stempel gedrukt op de sector.

Dus wie heeft precies een onuitwisbaar stempel gedrukt op het historische Rome?

Vanaf het begin tot de ineenstorting in 476 na Christus, had het oude Rome 3 verschillende perioden: Regal Rome, (753-509 v. Chr.), terwijl monarchen domineerden; Republikeins Rome (509–27 v. Chr.), terwijl Roman zijn gouverneurs koos; en het keizerlijke Rome (27 v. Chr. – 476 n. Chr.), terwijl een opperste heerser toezicht hield op het rijk, en in de beginjaren deed dit samen met de gekozen senaat. In die tijd werd Rome geregeerd door tientallen koningen, dictators en keizers die het uitbreidden van een kleine stad tot een rijk dat bijna 2 miljoen rechthoekige mijlen besloeg en samen met, schatten historici, ergens tussen de 50 en 90 miljoen inwoners.

Deze heersers, vaak even revolutionair en vindingrijk als brutaal en corrupt, besloegen het hele spectrum – van jonge volwassenen en machteloze leiders die enigszins in staat zijn om maandenlang de rechtbank vast te houden tot technologiebepalende keizers die tegenwoordig verantwoordelijk zijn voor het vormen van ten minste een deel van de sector tegenwoordig zoals we het kennen. Hier zijn een aantal van de meest invloedrijke.

Gaius Julius Caesar (regeerperiode van 49 v. Chr. tot 44 v. Chr.)

Technisch gezien, omdat Gaius Julius Caesar, de overgebleven heerser van de Republikeinse generatie van Rome, nooit als keizer werd gediagnosticeerd. Maar het is niet mogelijk om het verhaal van Rome (of de uiteindelijke overgang van een republiek naar een rijk) te vertellen zonder Julius Caesar ter sprake te brengen. Afgezien van het feit dat het een succesvolle modieuze, veroverende Spanje en Gallië is – prestaties die de afmetingen, macht en rijkdom van Rome—Caesar voerde een aantal fundamentele hervormingen door die het naderende Romeinse rijk zouden vormen.Als hoofd van de Romeinse Republiek versnelde Caesar de omvang van de senaat om meer Romeinse burgers te vertegenwoordigen, stelde hij de Juliaanse kalender vast (de 365-dagen, 12-maandenkalender die niettemin wereldwijd in gebruik is), verleende het Romeins burgerschap aan al degenen die onder de Romeinse heerschappij woonden, en herverdeelde de rijkdom van een aantal van de slechten. Deze hervormingen maakten Caesar een toenemend aantal populair bij het gewone volk van Rome, terwijl hij hem vervreemdde van zijn elite (en de belangrijkste oorzaak van zijn uiteindelijke beruchte moord.) Na zijn moord in de handen van tientallen leden van de senaat, ging Rome officieel over van een democratie naar een keizerlijke samenleving.

Caesar Augustus (Regeerperiode: 27 v. Chr. tot 14 n. Chr.)

Gaius Octavius ​​Thurinus, ook bekend als Octavianus of “Augustus”, diende als de eerste legitieme keizer van het Romeinse rijk, en wordt door historici vaak als de beste beschouwd. De keizer (voor wie de maand “augustus” is genoemd) bracht de vrede die wordt aangeduid als de Pax Romana, die de Romeinse economie, landbouw en geesteswetenschappen zag bloeien. Tijdens die periode van relatieve vrede voerde Augustus ook enkele hervormingen door – waaronder belastingvoordelen voor huishoudens met meer dan drie jongeren en straffen voor kinderloze huwelijken – die de Romeinse bevolking hielpen groeien. Als competitieve bouwer hield hij ook toezicht op de bouw en rehabilitatie van veel van de opmerkelijke tempels van Rome en de versterking van het mythische aquaduct.

Tiberius (Regeerperiode: 14 tot 37 na Christus)

In het oude Rome waren maar weinig keizers beter in het verkrijgen van land voor het rijk dan Tiberius Caesar Augustus. De 2e keizer van Rome dankt zijn plaats in deze lijst volledig aan zijn militaire veroveringen. Als keizer en vleespers wordt Tiberius in feite beschouwd als verveeld in de taak en niet langer verlegen om die desinteresse te tonen. (De Romeinse filosoof Plinius de Oudere noemde hem ‘de meest sombere van alle jongens’.) Als het ging om het veroveren van naburige landen en het uitbreiden van het grondgebied van Rome, waren er maar weinig die beter waren. Tijdens zijn bewind hield hij toezicht op een van de grootste marine-uitbreidingen in de archieven van het oude Rome, waardoor de barrières van het rijk verbreed werden tot diep in het huidige Kroatië en Duitsland.

Vespasianus (regeerperiode: negenenzestig tot negenenzeventig na Christus)

Na het tirannieke bewind van keizer Nero bevond Rome zich in een ramp van instabiliteit. Zozeer zelfs dat gedurende de periode van 12 maanden na de dood van Nero, het rijk vier verschillende heersers had (bekend als het “Jaar van de vier keizers”). Pas toen Titus Flavius ​​Vespasianus de troon besteeg, keerden stabiliteit en welvaart terug naar Rome, waardoor het koninkrijk lager op het doel werd gesteld. Tijdens zijn bewind hielp Vespasianus bij de hervorming van het financiële systeem en begon hij met veel gewaagde productieprojecten, het meest drastisch het Colosseum. Vespasianus was ook de eerste Romeinse keizer die ooit door zijn zoon werd opgevolgd. Die vader-zoon overdracht zou de basis leggen voor de Flavische dynastie, een periode van bijna drie decennia van financiële en culturele welvaart.

Trajanus (regering: achtennegentig tot 117 na Christus)

Vaak in het gesprek voor “beste Romeinse keizer” door historici, veranderde Marcus Ulpius Traianus in de tweede Romeinse keizer binnen de Nerva-Antonine-dynastie die gewoonlijk de “Gouden Eeuw” van Rome wordt genoemd. Gesteund door een van de grootste legeruitbreidingen in Romeinse archieven, markeerde het bewind van Trajanus het hoogtepunt van de geografische groei van Rome, omdat het bijna 1,7 miljoen kilometer grondgebied in Europa, Afrika en Azië beschermde en bijna 57 miljoen mensen telde. Naast zijn marine-successen hield Trajanus ook toezicht op vele formidabele bouwtaken, waaronder de niettemin bestaande architectonische verrassing, de zuil van Trajanus. Hij versnelde ook de economische hulpprogramma’s van Augustus voor negatieve Romeinse burgers, en gaf op zijn beurt een van de vroegste voorbeelden in de geschiedenis van een federaal welzijnsprogramma.

Hadrianus (regering: 117 tot 138 na Christus)

Publius Aelius Hadrianus claimt een plek als zeker een van de meest invloedrijke keizers van Rome vanwege zijn vermogen om Rome en zijn grenzen te ontspannen en de uitzonderlijke technische bekwaamheid die hij tegelijkertijd toonde. Hij hield toezicht op de oprichting van Hadrian’s Wall, een 75 mijl lang beschermend fort – waarvan er tegenwoordig veel staat en wordt erkend als een Brits cultureel icoon. Hij verlaat ook het Pantheon, dat een revolutie teweegbracht in de architectuur met zijn revolutionaire constructie van vormen gebouwd met beton.

Antoninus Pius (regering: 138 tot 161 na Christus)

Titus Aelius Hadrianus Antoninus Pius was op een bepaald moment in een van de meest geweldloze perioden van de beschaving de voorzitter van Rome. Dat gebrek aan onrust gaf Pius de kans om kennis te nemen van de vooruitgang op het gebied van infrastructuursuccessen en maatschappelijke hervormingen van zijn voorganger Hadrianus. Zijn beste bijdrage aan de Romeinse beschaving, maar kwam hier via de legale gadget. Als de belangrijkste Romeinse keizer die vasthield aan het idee van ‘kruidenwet’, stelde Pius een gevangenisapparaat in dat later zou kunnen dienen als referentiefactor voor veel landen die hun persoonlijke juridische structuren ontwikkelden, bestaande uit Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland.

Marcus Aurelius (regeerperiode: 161 tot honderdtachtig na Christus)

Bekend omdat keizer Marcus Aurelius Antoninus de ‘keizer-waarheidszoeker’ was, produceerde hij geschriften die nu in aanmerking worden genomen als filosofische canon. Een fervent aanhanger van het stoïcisme – een Hellenistische filosofische universiteit die beweerde dat een zuivere en onpartijdige filosoof de sleutel was tot het verkrijgen van een gevestigd motief – de keizer (die in de door Oscar heersende “Gladiator” beroemd werd geportretteerd) leek op grote schaal zeker een van de meest vitale filosofen uit de geschiedenis. Zijn e-book Meditaties wordt in wezen beschouwd als een literair meesterwerk.

Valeriaan (regering: 253 tot 260 na Christus)

Publius Licinius Valerianus maakt de invloedrijke lijst veel minder voor wat hij heeft gedaan dan voor wat hem is aangedaan. In 260 na Christus, na de slag bij Edessa in oppositie tegen de Perzen, werd Valeriaan (een beruchte vervolger van christenen) de eerste Romeinse keizer die als krijgsgevangene werd genomen. De ongehoorde vangst stuurde schokgolven via het Romeinse rijk, het eenvoudigst om te worden verergerd door het feit dat Valeriaan op geen enkele manier werd gered. De keizer stierf direct in gevangenschap onder onbekende situaties. Het onvermogen van Rome om zijn eigen soeverein te redden, zou een seismische slag kunnen toebrengen aan de mystiek van de macht die de Romeinen over de arena hadden. En, geloven veel historici, het zou het zaad in de geest van overzeese landen planten dat de voorheen ‘onoverwinnelijke’ natie Rome inderdaad zou kunnen worden omvergeworpen.

Diocletianus (regeerperiode 284 tot 305 na Christus)

Aan de ene kant verdient Gaius Aurelius Valerius Diocletianus het om herinnerd te worden voor het redden van Rome van de ‘crisis van de derde eeuw’, een duur van bijna 50-12 maanden – gekenmerkt door burgeroorlogen, politieke instabiliteitsopstanden en invasies – allemaal waardoor het rijk stortte bijna in. Integendeel, een paar historici geloven dat het zijn opzet van de “tetrarchie” vorm van het presidentschap is geworden die zijn maximale gekoesterde bijdrage zou kunnen bewijzen. Onder de tetrarchie gaf Diocletianus het mandaat dat Rome zou worden gedomineerd via vier leiders: een keizer in het westen, één in het oosten (de “Augustus”-keizer) en junior medekeizers (de “Caesars”). De tetrarchie was niet het ultieme, maar het bood wel de basis voor de praktijk om het Romeinse rijk op te splitsen in Japanse en westelijke helften, een circulatie die cruciaal zou blijken bij het verlengen van zijn levensduur.

Constantijn de Grote (regeerperiode: 306 tot 337 na Christus)

Door velen beschouwd als de overgebleven West-Romeinse keizer, voegde Constantijn I veel aanpassingen toe die het Romeinse rijk onherroepelijk konden reguleren. Hij was de belangrijkste Romeinse keizer die tot het christendom transformeerde en installeerde volledig spirituele tolerantie voor het christendom, samen met zijn Edict van Milaan in 313 n.Chr. Constantijn bouwde bovendien Byzantium (later omgedoopt tot Constantinopel), dat de komende duizend jaar het epicentrum van het rijk zou kunnen blijken te zijn en markeer de overgang naar het nieuwe tijdperk dat het Oost-Romeinse rijk of het Byzantijnse rijk wordt genoemd.